Sana bir “sır” vereyim ama saklı tut çocuk
Sonra defterine yaz ama tez unut çocuk
Ben bir mezar taşıyım belki sevimsiz soğuk
Üstüme yazan harfler kalbime açar oluk
Yanı başımda toprak içinde ise ölü
Sakın ha korkma çocuk asla acıtmaz gönlü
Geceleri fısıldar bana ansızın bir ses
"Bu ölüm yuvasında sensin zamana nefes"




Sana bir “kor” vereyim gönlüne düşür çocuk
Eğer o kor yanmazsa yüreğin üşür çocuk
Çünkü kalbi yanmayan hayatı anlayamaz
Bilir misin kul denen ipte yürüyen cambaz
Düşmekten korksa bile asla geriye bakmaz
İnsanoğlu yorganı bir pire için yakmaz
Bir pire için nasıl yorgan yakılsın deme
Tek bir cani yüzünden masumlar uğrar zulme




Sana bir “yar” vereyim atlama tutun çocuk
Düşme hiç boyun eğme hayat tek sütun çocuk
Kayalığa baktıkça düşün parçalanmış can
Her yanda el kol bacak çatlaktan sızıyor kan
İşte şimdi yürekler her bedende kan ağlar
İnsanlığı yitiren evren karalar bağlar
Karayı aklaştıran tek yol sevgiden geçer
Bunu bilmez gafiller günah ekip şer biçer




Sana bir “Sur” vereyim üfleme bekle çocuk
Saatin kadranına umudu ekle çocuk
“İnsanlık kıyameti” düşürür canı cana
Savaş, kıyım ve nefret savrulur dört bir yana
Bu öyle kıyamet ki ölmeden ölür insan
Sen ölmüşüz der isen durur ahir-i zaman
Üfleme çocuk bekle belki kazanır barış
Duyulur belki bir gün “insanlığa yakarış”

Seda YÜKLER