11
Yorum
19
Beğeni
5,0
Puan
2372
Okunma
kamburu büyümesin diye zamanın
yasını tutmuyorum dünün
hesabını sormuyorum
geçen günün
ansızın perdeyi aralıyor hayat
gösteriyor gerçek yüzünü
görünüyor an’a emanet ettiğin
düşler,
gülüşler,
belkiler,
keşkeler,
yarına bıraktığın ertelenmişlikler
güneşin ardına saklanan yüzlerce gölge
suçüstü yakalanıyor her gece
zaman kuşattıkça bizi
karanlığın içinde kayboluyor çizgiler
geride kalıyor bıraktığın izler
sabrımı ölçüyor tenha saatler
seslerde ürkütüyor artık sessizlik kadar
gece çürümüş nefesinde
bir bir çözüyor
parçalara ayırıyor zamanı
anlamak
anlamlandırmak için
ağıt yakmayı
yas tutmayı öğretiyor içimdeki çocuğa
dünyanın kederli yüzüne
kendi tebessümünü geçirmiş
yıllarla yarışıyor yalnızlık...
elimi uzatsam koca bir boşluk
nasıl da cansız duruyor hayat önümde...
01 Mart 2014 - Zeynep Özmen
5.0
100% (17)
Cevap Yaz