/Sahipsiz çığlıklarımın
Koşarak onca kalabalıktan
Bana geri dönmesiydi hayat./

Kim miş o!
Susmak güçtür diyen
Suskun dağ
Karanlık sükunetiyle üstüme yürüyen
Çığlığıyla üstüme çığlar deviren

İnce ve keskindir ün’üm
Sedamdır gücüm
Beni anlatandır sesim
Bir tek ben anlarım
Kah acemice
Kah ustaca
Yaralarımı ben sararım.
Bana dönmeyen ses benim değildir.

Ortaya bırakma suskunu
İçim çok karışık
Mahir değilim o kadar
İçimde susmayan bir çocuk
Sukutun halı altına sığmayacak kadar
Şamatalı ve büyük.

Asi’dir içimdeki çocuk
Büyükler gibi konuşma
Büyük cümleler kurma
O daha bir çocuk
Paylarsan susar.
İç çekerek içine kaçar

Hiç farkına varmaz çocukluğunun
Anlatmak için derdini çok konuşur
Tüm çocuklar gibidir o
Korkar sessizlikten
Suskuda bırakırsan
Bıktırarak sorar anlamak için.

Sen susuyorsun
Mızmızlanıyor
Kendi kendine konuşuyor nicedir
Korkmak istemiyor sessizlikten
Kalmak istemiyor
Sukutun puslu gölgesinde

Oku dedi Rabbi okuyor,
Yaz dedi yüreği hep yazıyor
Sus diyorsun
Ne bedbaht bir istek bu
İçimdeki çocuk
Susmayı hiç bilmiyor

27 Kasım 2011- Zeynep Özmen