"kimin kimsen yok mu senin kadın" dedi bir adam
bir sayfanın bitimi
yeni bir hayatın başlangıcıydı bu söz
tanımadığım bir adamın suretinde
öfkeyle söylenen söz
gafil aklımı getirdi başıma
iç sesim bile suskuya büründü
kimim, kimsem yok dedi, kendine teslimiyetle
içini çekti küçük kız
heyhat dedim ben
tüm kullar gibi bende yalnızım
bükmedi boynunu, susmadı içimdeki kız
"kimim kimsem yok dedi, ben varım işte"

yalnız bir karıncayım on kat yükü yüklenen
tek başına

hayat kitabımın kapağını kaldırınca
tanımak adına beni,
daha ilk sayfada göze çarpan hatamı
"keşke" diyerek kaldırıp yüzüme çarpan sevgili
senin bir keşkene
binlerce keşke adadım o gün
söyle kaç kul görmüştün,
ilk sayfaya hatasını yazan

"derin kalın" dedin gülerek
onca iğne saplandı tenime
tek damla kan düşürmedim yere
tek bir yara açılmadı tenimde
derimin kalınlığından
kan sızıyor içime
koymuyorum kanımı yerde
kansızım karınca misali
gel gör ki yürek hala atıyor

güçlüyüm hayat yolunda karınca kadar

neydi hatan dersen
her rüzgâr esişinde
alnıma kapı gıcırtısı gibi çarpan
doğruyken ben
ve annem "yolun yolsuza düşmesin yavrum"
diye dua ederken
yüreği yola düşürmemek gerekmiş
geç öğrendim...
yürek yola düşünce
yol mu şaştı?
yol şaşar mı?
de ki yol doğruydu, kul şaştı
desem ki kaderdi yola düşüren
yoksa düşmezdi yürek yola
sandım ki kul aklım ermedi
tuttum elinden
kul aklımla şaşırttım kaderimin yolunu
yol ki kaderdi
yol ki benimdi
yol ki doğruydu, bildim...

helalim etti yalan dünyamı haram
helale haram katma demişti annem
ellerin nasıl temizdi çocukken
hep hatırla bu sözümü, kulağına küpe et
hep çocuk say ellerini
ellerin uzanmasın harama
ah annem...
kulağıma küpe değil
boynuma doğruyu muska takmışsın

Rabbi karıncaya taşıyamayacağı yük yüklemez dedim
yükümü yüklendim yol ayrımında

pişman değilim, yok keşkelerim
desem de yalandır bilesin
pişmanım Adem kadar
pişmanlık değil mi kulluğu şahlandıran
pişmanlık değil mi gözyaşlarıyla af kapıları açtıran
piştim diyecek kadar pişkin değilim
kim bilir daha ne kadar pişeceğim

Adem kadar pişmanım
yeniden dünyaya atılmak için
her pişmanlığımda bildim ki
aldığım hayat dersinde
af kapılarını açıyor Rabbim
kul varlığımı biliyor Rabbim
piştim, döndüm
yine, yeniden, yenilendim
işte ben de Mevlana’nın pergeliyim
döne döne aynı doğruya varan

çık diyorsun yoluma
yok sevgili, düşmez bu yürek yola
beklemeye ezelden alışık
ebedi doğruyu bekliyor nicedir
bl ki bu hayat yolunda
ne kadar pişeceğiz belli değil
yedi kapı eşiğine yüz sürdüm
bekliyorum sekizinci kapıda

Zeynep Özmen