biliyor musun
ben gerçektim
deli deli gülen
seven, öfkelenen
senden nefret eden!

biliyor musun
sen sadece bahaneydin
var olan, olmayan
hayal ürünü, yalan

biliyor musun
gerçekti aşkım, sevgim
şizofrengim
paranoid şüphelerim
sabrı taşıran hallerim

biliyor musun
sen yoktun
yokluktan çoğalıyordun
hep susuyordun
masalsı oluyordun
yine de yoruyordun!

biliyor musun
hep gerçekleri savundum
avundukça avundum
anlatıp, durdum
içten içe halime gülüyordum

biliyor musun
hatrını sayıyordum
içmediğim o kahvenin
gölgeni yutan o telvenin
varlığına inanıyordum!

biliyor musun
uğruna savaştım
parça parça kazıdılar beni
hücre hücre hayatta kaldım

biliyor musun
körün gözlerinde ışığı aradım
çıplak bir gerçeği
çok uzakta sandım!

biliyor musun
aşılmaz bir dağ vardı
hem uzak hem yakındı
ardındaydı yollar
cennet vadiler
kimse gelip, geçmiyordu
dağ gün boyu beni gözetliyordu

biliyor musun
eskiden diye kurulan her cümle
kucaklayıp götürüyor beni maziye
beni büyüten acıların elini öpüp
oturtuyorum baş köşeye

biliyor musun
o resim hala duruyor vitrinde
ahşap çerçeve içinde
tutulmuşlar el ele
gülerek bakıyorlar maziye
o kadın kim!
bu adamı tanıyor muyum!
hiç bilmiyorum...

17Temmuz2024
Zeynep Özmen