ben hüzün kuşlarının soluklandığı
talan edilmiş bir yuvayım
fırtınalar barındırır göğsüm
dokunma bana
dağılırsın

sana ellerimi bağışlıyorum
bir de gözlerimi
hünerlidir ellerim
eşelemekte yaraları
ve gözlerim
sağanak sağanak düşer
sızar asırlık yaraların çatlaklarından
diner belki acıların
susarsın


yürüdüğüm yollar
ve ekmeğimi bölüştüğüm
hayalleri çalınmış çocuklar
tanır beni gölgemden
sen ise hep
olur olmaz zamanlarda
kavmimden kalma yaralarımı
durup durup
anne yumuşaklığıyla
okşarsın


çürür kirpik uçlarımda gece
ben senden uzak
bu sensizlik çölünde debelenirken
sen sırtındaki hançerlerin zehrini
dipsiz bir kuyuya
kusarsın



buğuludur mütemâdiyen pencerem
kalbini ipotek ettirmiş
paslı ve sürgülü bir kapıdır annem
açılırsan yüreğinin koridorlarına
oturup yetim bir çocuk gibi
hıçkıra hıçkıra
ağlarsın




yorgun bir rüzgâr taşır sesimi
dağlar tepeler aşamaz belki
kısılır kuytuluklarda
yaralı bir kelebek taşır kanatlarıyla
değer kulaklarına
o zaman
canhıraş iniltilerini
duyarsın



dokunma bana
ben yalnızlığımla savrulan
kurşuni külüm
ve günlerden bir gün
sesimden evvel
irkilirsen sâlâ sesiyle
değerse dudaklarına
soğuk bir ölüm
anlarsın
ömür törpüm
işte o gün
anlarsın


göç yollarında
mevzilerine ulaşamayan
kırlangıçları gördükçe
bir çift gözyaşı eşliğinde
anarsın

yanarsın
ahh
yanarsın
kanarsın
ahh
kanarsın



Necat USLU


Şiirime ses/nefes olduğu için değerli ağabeyim Olgun Onur’a kalbi teşekkürlerimlerimi sunuyorum