gece sıkılı dişleri parladı
ağladı sabah olana dek trenlerin ardından
sıkıldı gitti
ruhunu süsleyen ray orkestrasına

okulun arkası yetim çocuk yuvası
park ve bahçeler ısız yağmurlarla oynuyor
penceredeyiz yükselen ellerimizle
buharlaşıp siniyoruz sabahın ilk aydınlığına

Bakırköy garında sıcak fırın simitler
açlığıyla yarışan uykulu ayaklara
değen karıncaların savaşı
kompartımanlar dolusu umut satıcıları
rengarenk yaygaralar kopuyor
silkelendikçe inen daha derine

yaban ağaçlarının nasıl yaşadığı öyküsü
hangi öksüzün sığındığı annelerdir bilinmez
ne kadar söylendik sizinle
güneş gölgelerimizi sevmiyor diye

denizler boyu martılarla konuştuk
uzak sahillerden gelen beyaz bulutlar
ne zaman gözlerimizi kapatsak
kanatlanırdı içimizdeki atlar

bu son olmasın bir daha
bir daha inansın çocuk yüreğim size
utangaç yanağımda sevgileriniz
ilk perondan son perona
üstümü örter misiniz.