Geceye bir asır kala
Beyaz kağıdıma fısıldıyor kalemim
Özlemlerini çektiği her şeyi
Birazcık hüzün katarak harflerin arasına
Bir ninni okur gibi
Doğmamış bebeğine

Rengarenk sevda ezgileri ile
Dokuyor kundağını
Henüz adı konmamış sevda şiirlerine
Yırtık bir cepkende gizleniyor
Dilinden düşüremediği aşk

Kederlerin sofrasında doyarken hüzünlere
Saçlarını tarıyor sırı dökülmüş aynasında
Bir zamanlar parlayan gözlerini arayarak
Kimsesizliğin adını kendine biçmişken
Akmayı unutuyor yaşlar

Ellerini uzatıyor
Unutmayı unuttuğu sevdasına
Her dokunuşunda buz kesiyor parmak uçları
Oysa mevsim kış değil
Ruhu üşüyor bedeninde

Sessizliği diline dolamış
Bir daha gülmeyeceğini bilmeden
Bin bir umutla beklemede
Kahırlarda kavrulurken
Papatyalar toplama hayalini uyutuyor

Geleceğe bir sus daha gönderiyor
Sevgilinin orada olmadığını bilmeden
Geçmişte olmadığını bilmediği gibi
Sustu bir anda tüm kuşlar
Sessizce ağlarken serçeler

Kumdan kuleler yıkılmaya başladığında
Anlamıştı
Yaşadığı sadece bir hayal
Yaşayamadığı ise
Ömrünce beklediği aşktı
Kanadı kırık kelebeğin ….