Can da üşür,
kan da hatta kemik bile donar yokluğun ayazından ısınamazsın şaire.



Ansızındır bu gitme'ler
ki dediğin gibi yar yarası değil ki alıp da başını çekip gitsin, can yarası, can yanığı.


Ellerimden düşeli anne'min şalı ve dilimden o üç harf
öyle yabancıyım ki artık o kelimeye ne sen sor ne ben anlatmaya çalışayım.



Üşümüş şairenin kalemi dedim şu kış önü günlerde,
aralıksız esen kar rüzgarı kaplamış evimizin damını herbirimizin ve elimiz varmıyor gözyaşlarımızı silmeye keza hüzün öyle çok kendini yakıştırmış ki gülmeye hasret yüzlerimize.


Sabır dedik !
gülden naif ödülünü görünce ki o ödülü görmeden kapamak istemiyoruz bizler hayata açılan pencerelerimizi mor perdeler renginde.



Ne oldu bu hayata
neden tek kalmak farz oldu tüm çift başlanılan masallara
dedekorkut masallarında biten kötü son gibiyiz maşallah hepimizde
var mı mutlu ölen
var mı umutlu uyanan sabaha ? biri göstersin bana.




şiir üstünü açtı arka bahçeye gömdüğüm hüznün bir an,
okumadan edemedim yarım kalmşılıkları seslice, lakin sesimi halen emanet edemiyorum dilime, sadece kalem teselli.



Hoşçakal şaire
sabır ile dua ve umut ile kal ki Mevla'm büyük..