zamanın ucundan tutmuşken
köhne bir hayatın kıyısında yaşamak
en zorudur belki, yalnızlığa sığınarak nefes almak
sonsuzlukta kaybolmak bununla beraber
bilinmeyenlerin girdabında boğulurken
kin nefret ve tüm ızdıraplar
sahipsiz mezar olur yaşam
insan zulmünün ellerinde
ansızın tekrar doğmuşken



omuzlar çökmüş, garip bir uğultu duyulurken
karanlıkların içinde
Anlamsız gelir alınan her yudum nefes
korkutur yıldızları
ay hep karanlıktır
öterken baş ucunda baykuşlar
direnir ömür sabırla
yinede
sürgündür dünya



döndükçe ekseninde, olsa da bir gece bir gündüz
hep aynı yönde
yinede yıkıktır ömür her buzul da ve her çölde
sabahlar güneşe küs
bulutlar ağlamaklı



yüreği yitik insana her gün geceler aynıdır
hep karanlıktır
biraz puslu biraz da yavandır
sadıktır duvarları
sükunet ile dinler her anlatılanı
tavanda hep bir asık suret vardır



bir bilinmezse sevda, sebepsizdir ayrılıklar
birde geçmişse onca yıllar
yinede sürgündür dünya ve yine döner kendi etrafında



bitmez çileler yaşanıyorsa
dermanı yoksa acıların
zordur bu köhne hayatı yaşamak
ve hep yorgun düşer beden
sormaz hiçbir neden
düşmüştür bir kere dipsiz kuyuya
sahipsiz mezar budur işte
soğuk ve yalnızdır insan
her günün yeni sabahında