geçmişin tozlu tarihinden kalan anıları toplayıp bir kenara baştan yazmalı
gün gelip yüze çarpan talihsiz yazıyı
temize çekmeli insan kırıklarımızı..




şimdi izliyorum bugünü
siyahı ve gölgesinde izlerini günü
biliyorum ki anlamsız sahte gülüşler
kırık dökük mazinin telaşesi
bilindik tüm sevda türküleri, şarkıları yabancı bana



sahi ne çok izledik ayrılık filmlerini
ve ne çok gülümsedik sonu kavuşmalarla bitenleri



yalancı baharları da vardı maviliklerin
kış güneşinde açan tomurcukları da
bulutlar gülümserken, ardından yağan küçük damlaların
yanağımıza usulca okşadığı zamanlarda



ne çok yabancıydık bazen insanlara
bazen de yalancı yüzlere inat
zehrini kusmaya meyilli gülüşler vardı



öğrenemedi insan ateşten kalma küllerini her fırsatta rüzgara kapılacağını
sevda yeliyle yeni bir ateş yanacağını



görüldüğü kadar saf değildi oysa kimliksiz yarınlar
silkeleyip kahrını hayatın
birde temize çekip geçmişi, ayaklar altına alınan
tüm hatıraları yakıp yıkma o kadar da zor değildi aslında



soğuk şehirlerin ayazında titrerken parmak uçlarımız
yaralı sandığımız yüreği soğutmak
kapılıp gidilen cenderenin tek cümlelik seyrini izlemek
aklın girdabına düşüp olur olmaz hüzünlenmek
bizden çok şey alıp götürse de
bizi biz yapan sevmek değil çok sevmekti



gönül ferman dinlemez
ömür vuslata vaktinde ermez
ey sabahı şafak dünya
döndükçe sarıyorsun hayatı yine başa

s.ç