Aslında bakarsanız bir ütopyaydı yaşam
Hayali kahramanın hakiki silueti
Ha bir de böylesine siyah değildi akşam
Yalnızca yıldızaydı şartsız mahkumiyeti
Sonra bir el dokundu ne sihirdi ne büyü
“Bırak” dedi gençliği, “hayat sen artık büyü”



Önce masumluğunu savurdu uçuruma
Çarptıkça kayalığa parçalandı sessizce
Dedim “kim üzdü seni” yanıt yoktu soruma
Terk edince kalbimi baktım her taraf gece
İşte böyle başladı hayata acıyışım
Sözcüklerle dost olup şiirle sancıyışım



Güldürmeye çalıştım kimi zaman hayatı
Çünkü nadir de olsa o beni güldürürdü
Kimi zaman pembeye boyadım kainatı
Bilirdim inanınca kul zoru oldururdu
O yüzden imkansızın peşinden fazla koştum
Alınca mükafatı çocuklar gibi coştum



Sıcak el arıyordum soğukta tutacağım
Yüreğimi ısıtan, umudumu dirilten
Mutluluk balçık olsa el ele batacağım
Bana huzur bahşeden hayatımı yücelten
Ve bir gün aradığım o “umut” güldü bana
İçtim aşk şerbetinden huzurla kana kana


Sanırdım ki yalnızca güneş doğarmış güne
Hayatın anlamını bilmiyordum o zaman
Bir an tüm acıları mahkum ettim sürgüne
Sarıldım evladıma, sanki canımdan bir can
Mazinin defterini sıkıca mühürledim
Mutluluk çığlığıyla dar gecede gürledim



Anladım ki hayatta yürürken yavaş yavaş
Takılıp düşsen bile kalkmayı bileceksin
Eğer bu bir oyunsa ya da huzura savaş
Donanıp sevgilerle öfkeyi sileceksin
Çünkü her başlangıcın mutlaka sonu vardır
Şu ölümlü dünyada ne kadar gülsen kârdır





Seda YÜKLER