“Bitti…”
Saldım rıhtımından az sonra kalkacak olan
Derme çatma sevdamın çürümeye tüt tutmuş teknesini…
Ekmek, emek teknemi…
Çok çabaladım sen/li bu sevda uğrunda,
Vize çok zor çıktı biliyorsun sana kavuşma yolunda…
Vişneçürüğü renginde tanıdım dudaklarını
“Merhaba” derken aşk’a…
Bir tek “Veda” yı yakıştıramadım sana,
Üzgünüm…

Bize dair her şey gönül meskenimde
Yerle bir şimdilerde;
Sen karşımda bihaber büyük afetten
Gözlerin bir dizi insanı ağırlarken…
Hem “vatan” gibiydi yürek,
İhanet kabul edilemezdi,
Aşk vicdani bir sadakat işiydi,
İşinden kovuldun,
Azadı aşk’a yolun açık olsun;
Bundan sonra tüm cafcaflı şeyler senin toprağında yoğrulsun;
Cebren bitirdin bizi,
Üzgünüm…


Ben aslında çocukluğumda hayal ettiğim o adamı yitirdim
Affet beni, seni o zannetmiştim…

Oysa biz çocuklarla düşerdik
Mahalle aralarında; kanardı dizlerimiz yüzsüzce;
Her seferinde hayalimdeki o adam kaldırırdı beni yerden
Kaplan gözlüydü; deler geçerdi içten içe
Kayboluverirdi sonra
Sen gibi, kuytularıma…

Vergisiz taşınabilir insanı bir değerdi
Aşk, yürekte
Lakin kimileri ceplerinde taşırken kendince değerleri
Bir yürekteki ağır geldi hafif bedenlerine…
Vitaminsizdi besbelli besleniyor sandığımız onca duygu
Doyuramamışız lakin seni, sana yetmemişiz
Biz seninle sevdayı “cenk” bilmişiz;
Yenmişsin, yenilmişiz
Ben faili meçhul; bir nefes fasılasında
Verilen buğu, kuruyan gözyaşı
Fuzuli bir detay,
Toprakların sana iade,
Ben sallanan bir mendilde kocaman bir “elveda”yım sana
Üzgünüm…

Hayalimde ben şimdi o adama
Muhacirim,
Muntazam tipli bir kaşık sevdada,

Düşsem boğulacağım…
Çıksam yine boğulacağım...

İki ucu aşk’lı değnek...