Ben yine hayaldeyim çünkü gülümsüyorum
İlk fark edişimdi bu aynada ilk görüşüm
Yağmurlu gözlerime kendime küsüyorum
Hep yanıtsız kalıyor beni bana soruşum
Gömülüyorum bazen soğuk kara toprağa
Biliyorum kaçamam kenetlenmişim ağa
Bu nasıl bir ağ ya Rab, elim kolum sanki felç
Fısıldıyor kaderim : “ Mutluluk bil ki çok geç”



Koşuyorum bakmadan dönmeden hiç ardıma
Karanlıklar peşimde geçmişim gölgem gibi
Ölüyorum a dostlar! Yok mu gelen yardıma
Ruhumda binlerce ses birinin yok sahibi
Çıkmaz sokağa dalıp başımı tutuyorum
O kısacık zamanda mazimi yutuyorum
Zor oluyor sindirmek kusuyorum durmadan
Ağır aksak adımla yürüyorum yormadan



Birden ağlıyor bulut sinirleniyor sonra
Yıldırımlar düşüyor gönlümün mezarına
Çakma şimşek diyorum zaten dönmüşüm kora
Ecel çıkartmaz beni ne güne ne yarına
Uzun, ince bir yolda volta atarken düşler
Dökülüyor usulca biriktirdiğim yaşlar
Bir durak buluyorum yıkık dökük virane
İki katlı ve ıssız, yapayalnız bir hane



Bu rutubet kokusu bu yaşanmışlık izi
Sarıyor bedenimi tepemden tırnağıma
Oturuyor göğsüme bıçak kesiği sızı
Küçük kız konduruyor bir buse yanağıma
Çıkarıyorum onu mazinin tünelinden
Tutuyorum sıkıca küçük narin elinden
Korkup kaçıyor benden peşinden koşuyorum
Büyümek ne kadar da kötüymüş, şaşıyorum



Ben yine harabede Araf’ta kalmış gibi
Tozlu merdivenlerde öylece duruyorum
Düşüncem kelepçeli hislerim ölmüş gibi
Heybemdeki zamanı hüznüme kuruyorum
İsyan etsem ne çıkar değişir mi kaderim
Biliyorum günbegün artacaktır kederim
Harabeler, ruhumun yegâne çilegâhı
Harabeler, hayatın bana doğuştan âhı



…


Seda YÜKLER