Dalıp uzaklara sevdalar topluyorum
Her biri ayrı bir denizde hücrelerim
Ayakkabımın deliğine gömleğimin yırtığına
Aldırmadan seviyorum
Bulduğum bir kurşun kalemle yazıyorum bunları sana
Dil direniyor kurallarına
Öldürüyorum seni anılarımda
Çiçek koymak için mezarının başına

Anılar aldatıyor bazen
Yer değiştiriyor resimler
Yaşlandık anlaşılan eskidi kimlikte yazılı tarih
Moda oldu şimdi alzheimer mi diyorlar ne?
Herkes ona tutuluyor hafızasız bir yaşam
( Kurşun kalemle çözdüğüm sudokunun orta karesinde
Kavga ediyor durmadan üç rakam )
Ankara’da Büyük Kütüphane’nin önünde
Kurşun kalemden dökülmüş bir aşkı topluyor arkeologlar

Salınıp gidişini
Düzgün kıvrımlı siluetini geriye bırakmayışını seviyorum
Seni nasıl sevdiğimi unutursam ölürüm sanıyorum
Seni öldürdüm demiştim ya
Yalan
İnsan sevdiğini öldürür mü?
Ben kendimi kandırıyorum
Seni hayallerimde büyütüyorum
Kurtuluş parkında çimlerden geçerken
Sen ve ben
Kalbimin park bekçisi tabelayı gösterip
Sen çok büyüksün geçemezsin diyor sana
Ellerinde taşıdığı ağarmış sakalını
Ağacın en uç dalına takıyor Karacaoğlan
Seni kendime nefesim yapıyorum
Sevdikçe içime dolan ”bir avuç gökyüzü”

Şimdi moda herkes klip yapıyor
Reklamlı aşklar kervanında
(Ben hazzetmiyorum öyle
Varlıklılığın deli ettiği insan portresini)
Seni reklamsız seviyorum
İçim zenginleştikçe aşkla, eskiyor giysilerim
Duyarsın diye deliliğimi sakladım kurşun kalemi
Kimselere demedim seni ne deli sevdim
Şimdilerde aranan ne aşk ne de deli sevda
Şimdi herşey para pul
Bende büyük olan sadece yüreğim
Sonradan almadım ben onu
Doğuştan böyle

Yaylada otun yeşiline çiçeğin rengine
Su katılmamıştır
Katışıksızdır burada yaşam
Burada insan katışıksız
Anne baba
Yar katışıksızdır
Kapitalist pazar ekonomisinin buraya girmediği farzolunurdu
İnsan insandan sorulurdu
Ah güzelim
Buralardan tanklar geçmiş
Her gölge bir faili meçhul
Dergi sayfalarından geriye kalan bir tutam kül
Kuşlar konmuyor artık ardıç ağacının dalına
Vebalı bir şehrin
Üryan bekçisi gibi duruyor soyut sevgim
Şehrin ortasında

Sen gerçek değildin
Seni aşkımla var ettim
Ve sen bana kocaman bir yürek verdin
Saçlarının örgüsüne asıp özgürlüğümü
Onu idama mahkum ettim
(Anarşist yaklaşımla ben artık köle miyim?
Neylersin
Her aşkın arkasında deli divane)

Kim daha kurnazdır akşamdan
Yer kürenin güneş görmeyen yerine saklayıp vicdanlarını
Dinlendiriyor kendini, acılara kör

Kurşun kalem beni terketti
Tarih sayfaları arasında bulduğum
Mor tükürük kalemi ile yazmaya devam ediyorum
Kanatıyorum dilimde kalemi
Bütün renkler kırmızı yazıyor
Aşk kaçıyor benden uzağa
Uyanıyor bir şehir rüyalarımda
Kaldırıp uyuyan bütün vicdanları ayağa
Anaları yaz diyor bana
Şiir yazıcı, kelime cambazı
Yaşam nedir?
Kenarında durduğumuz bir uçurum mu?
Umutsuzluk zamanlarının kutsal kitabı
-anaları yaz
-ağıtlarıyla?
-Anaları ağıtlarıyla yaz

‘anaların ağıdı’

Kemiklerinin acısıyla bastır
Kalbinin sızısını
Tırmanırken karanfil yokuşunu