Zaman bastım yarama.
İlk acım bugün.
Yaşadığım her veda kadar,
Seninle olsun mutluluk.
Büyüttüğüm her hayalin sonu,
İki renk gibiydi beyaz sayfalarıma.
Sadece kirlendim.

Şimdilerim yoktu hiçbir zaman.
Düşündüğüm yarın misali
Yarım kaldım
Kendimi unuttuğum bir çocuktu sanki yaşam.
Yaşayamadım.
Söylesene aşk mıydı zannettiğimiz herşey.
Yoksa ayrılık mıydı kabul etmediğimiz her gerçek.
Yalandı

Biten herşeye adını verdim.
Bu kaçıncı yenilişim.
Unuttum rakamları,
Bir son için yazılmışlardı sanki.
Bir sen için yaşadığım dünya fazla geldi hayallerime.
Ne ben gitme diyebildim sana
Ne sen geldim diyebildin kendine.
İki ucu kesin bıçaktı aşkın.
Sensiz yaşadığım tek şeydi ölüm.
Öldürmemek için seni.

Ve sen adım adım gittiğin her benden
Cehennem armağan ettin gülüşlerime.
Şimdilerde tebessüm ettiğim her mutluluk ateş
İçimde yaşadığım her sevinç daha bir alçak oldu.
İsmine hayat dediler.

Ne yani ?
Gerçekten hayal miydi hayal ettiklerimiz ?
Hiç olmayacak mıydı günleri saydığımız her kavuşma?
Bitecek miydi başlamayan herşey ?
Seni yazdığım her şiir,
Başka şairin önsözüne armağan mıydı 2 sayfalık.
Yoksa hiç mi okunmadık.
Söylesene yoksa hiç mi biz olmadık.

Oysa ümitlerim vardı benim.
Armağan etmek isterdim sana.
Yıllarım verdi benim.
Senden ödünç alınmış bir emanetti sanki.
Cümlelerim vardı benim.
Harf harf yazılmıştım sanki sana.
Kalbim vardı benim.
Oysa bir zamanlar küçücük bir çocuktum ben.

Yolun açık olsun,
Kaybettiğim her yolum.
Uzaklaştığım bir yığın hayallerin arasında,
Kaybolup giden neşelerde saklıydın;
Hayattın sen
Gözlerimden sakındığım herşeydin.
Söylesene veda dedikleri böyle birşey miydi her zaman
Yoksa ben mi hala çocuk hayatın gerçeklerine.
Hiç bulamamıştım sanki.

Yolun açık olsun,
Kaybettiğim her yolum.
Saçların gibiydi hayat.
Yaşarken güzeldi.

Vesselam.