Aşktan geriye kalan öfke,
Zamandan arda kalan bir yalnızlık,
Sessizdi sevinçler..
Paylaşılmayacak kadar kimsesiz.
Yudum suya hasret gibi,
Soluktu renkler,
Kaybettiklerin gibi artık çok uzakta..


Kaybolduğun hayaller,
İçinde biriktirdiğin onca olmayan şey,
Gelmiş gibi hissettiriyordu kendini.
Sende olmayanları özlemek gibiydi,
Görünen her şeyin sonrası
Baktıklarını hatırlatıyordu sadece,
Bulabilmek için birşeyleri..


Sesinde kader vardı
Ağırdı,
Ve bir oyundu oysa yaşadıkların.
Baktığın her gözde onu görme misali,
Hiçbir zaman bakılan olmadın,
Ucuz bir senaryoda.
En uzaktın en yakındayken yaşadıklarına.
Ve sen hiçbir şeydin " herşey " sandıklarında.
Kurduğun yarınlar,
Silinen bir yazıydı sadece,
Sırası gelince diğerleri gibi karalanıp atılan.
Hayallerine benzeyen her kelime,
Bitti diyordu aslında sana.


Hiç okunmayan bugünlerin,
Dünlerine benziyordu en çok.
Hayal/etti yaşadığın gerçekler.
Ve hayalden ibaretti gerçek sandığımız gülüşler
Haykırdığımız pişmanlık
Yeni bir pişmanlığı hazırlıyordu sadece bize.
Ve biz aşktan kalanları seviyorduk,
Adına ayrılık dedikleri.

Devrilen sendin en çokta.
En aza yolculuktu yaşadığın.
Yaşadıklarına verilen addı bu geçmiş.
Peki yaşıyor olduklarımız neydi hiç geçmemiş ?
Baktığın yüzlerde eskimek
En çoktu sana kalan,
Başkasından armağan.
Kazanmak değildi mutluluk,
Şimdilerde gittim demek kadar zor olan.

Merhabası eksik,
Hoşçakalı fazla.