Geçmeyen tek şeydi yaşanılan şeyler.
Bitti sanarken tekrar ettiklerin,
Ve kaç güven gömdüğün,
Toprağın altına acımasızca akan gözyaşlarıyla.
Ve ihanet kokulu bir şehirdi artık yaşam.
İnsanlar kendi sevgisi kadar,
İhanet ediyordu başka bir sevgiye..


Yaklaşıyor o son.
Vedalaşma vakti her merhabanla.
Şimdi susma vakti yaşama.
Bu hayat çok zordu,
Kolay gösterip sırtına sapladığı anda.
Ve nerde biriktirdiğin o sevinç.
Bak kimleri herkes yaptık hayatımızda.
Kendi mezarımıza toprak attığmız gün,
Başkası kadar olduk,
Ertelendik bir yarına.


Yarınlar birikti nefes azaldı,
Bir yolculuk kadar bir yolda olmamak acıtandı.
Azaldı neşelerim.
Bak üstüme yapıştı o maske.
Ellerim bende güzel değildi,
Sende olduğu kadar.
Ve ucu yırtılmış son mektup gibi.
Sona yaklaştık.
Yaşadığımız her sonda.


Arkanda kalmaz hiçbirşey.
Gözyaşları her zaman silinir başka bir gözyaşıyla.
Günlerin ve geçmez dediklerin.
Bak 21. baskı yaşadığın her nefret.
Azala azala bittik.
Kurudu damla yaşlar.
Ve üç kuruşluk sevgiler kadar,
Masum değildi sana kalmayanlar.


Kadın misali.
Bu dünyada var olmak değildi mesele.
Bu dünyada yaşamaktı zincirlerinle.
Bitti.
Defalarca bitti.
Son bile bitti.
Bakma ardına.
Yaşayamadığın çocukluğun,
Ve ürkekliğin peşinde geziyor.
Sende kalmayanları bile alacakmışçasına.


Merhaba yeni bir veda.
Bu kez ben seni özledim.