Sancısı olmayan şiir, tuzsuz aşa benzer. Ne kadar yazarsan yaz, duygu yoksa bir şiirde haz alamazsınız.

Şiirde sancı ve hüzün yoksa o şiir bana kuru geliyor.

Bu şiirde hüzün ve gözyaşı gördüm.
Okuyanın ruhuna işleyen, sarıp sarmalayan yüreğini kanatan bir yanı var.

Aşk; şehvetle yılları tüketmek değil, tek gönülde yıllarca yaşamaktır der Ahmet EROĞLU…
Aşkın rengi ve kokusu değişmiş, magazin haberlerinde ve uygunsuz evlerde yapılanların adı aşk olmuş(!) Mecnunlar, Leylalar, Keremler, Aslılar vs. bir çok aşk hikâyesi salakça ve anlamsız olmuş (!)
İşte böyle bir dünya da yaşıyoruz artık.

Ama bu şiirde öyle değil, aşka bir sadakat bağlılık görülmekte.
Aşk sadece şehvet değildir. Önemli olan o aşkı yıllarca yüreğinde yaşatabilmektir. Şiirlerinde, yaşamında ona sadık kalabilmektir. Şairemizde ona sadık kalmış zaten ki aslı olan da budur.

Aşk yanmaktır, kavrulmaktır.
Yanmıyorsa, kanamıyorsa yürek bunun adı aşk değildir zaten.

Şiir, 14’ü hece ölçüsünde ve 7+7 kalıbında kaleme alınmış.
“ababcc” şeklinde kafiyelenmiş, modern şiire has bir anlatım görülmekte.
İmgesi ve betimlemeleriyle okuyanı etkileyen bir şiirdi.

Şairini bu güzel şiir için ve bugün ki köşesi için kutluyorum.

Saygımla