Aşeka - Mihr-û Mah (1)


ne muazzamdır aşkın, ne mayhoştur eşkin
ne müptelayım aşka, ne benimsedim meşki
kursağımda düğümlenen harflerde aşkın
tadımlığına doymadığından küfretmekte keş dil.

sahrada tecelli olan kırağı kadar nadirim
sonunda benim olmalısın, ha ölü ha diri
dönene kadar rabbine gömülene heyhat
döndüğüm an gömüldüm inna’llahe mağa’ssâbirin

beşer kavramından bihaber olan nefis insanlardık
penceremden gün çalıp çırpanların hepi simsarlardı
sadakatin alaycısı hâlk olan olamayacağı gibi
ne kevaşe gönlün, ne pis nefis, ne de insanlardır.

dil figanu usar, kim bu aşkı kusar
tükürdüğümü yuttuğum san, aşk-ı mana susar.
gözüme fer ol, alnıma ter, tütünüme kibrit
çayımda şire canın yavan simidimde susam.

bakma sen densizliğime, kırılmasın gönlün
evvelimde ne var ise eteklerinde gömdüm
ateşim oldun, alnımda sicim sicim ter
ve gelir içimden ayaklarına paspas etmek gönlü.

elif boyu sustum, konuşmak harcım değil
lisan-ı hâl kustuysa soruşmak farzın değim
nefsine ağır ise bozuk satıh yol yordamı
lafzın matemiyle müsait bir yerde kalsın de, in.

rabıtam mevt, gözlerim yanaklarında
bilinçaltım içine sinmiş köz yataklarından
oralarda rahatsızsın, toz duman halin
misafirim ol, başımla beraber yat aklarımda.

gece ile olan cengim, mısralar aşınır
uykumun göz kapaklarıma ısrarı gün aşırı
yavan topraklarımda bir ben dahi bitmez iken
elin bülbülü gelir elvan bahçemden gül aşırır

sarsılmakta bir bir taşları hecenin
çöken başıma evim, viran ettin gecemi
istikamet muallak, pusulam puslu
şu gece gündüz kustuklarımı tökezleyerek geç emi, beni...

az aksiyetten kurtul, kır zincirlerini
dudağını ballandıran it mahali incirlerinin.
dibin düşsün.. Heyhat, bre gafil !
bu şahsına kafi, kapına bir buket in cin derimi.



//Nârdanadam.