Çok hassaslaştı kalbim,
Hemen kırılıyor her esintiye,
Aslında hiç acemi değil yüreğim.
Bu dert bana çok tanıdık,
İlk değil ki bu ayrılık,
Gözlerimi esir almış ağlatıp duruyor,
Sözüm de geçmiyor soyha gönlüme.
Aradığım mutluluğu bulamadım,
Yıllar rüzgâr gibi geldi geçti,
Geç kalmıştım.
Beklediğim mutlu günler ,
İlk trende gitmişti.
Aklar küme küme saçımda,
Son mevsim,artık her şey boşuna.
Elinden oyuncağı alınmış gibi,
İki göz iki çeşme ağlayarak,
Çocukça davranıyormuşum,
Büyümüşüm,büyüklerim söyledi.
Kim bilebilir ki,
Sözlerimin müebbet giydirilmiş,
Zindanlardan kaçan firari olduğunu,
Ölümün sınırında,
Ecelle cebelleşirken,
Kimlerle vuruştuğumu.
Ne zaman sığınacak bir limana yanaşsam,
Her seferinde sarp kayalara takıldım,
İyi bir kaptanım aslında,
Hiç bir fırtına da gemiyi batırmadım,
Hiç bir akıntıya teslim de olmadım,
Anladım ki ne geminin suçu var,
Ne limanın...
Suç...
Dibini göremeyecek kadar kör olan yüreğimde.
Hangi yöne baksam hayalin takılır gözbebeklerime,
Sen olursun,
Kehribar rengi sonbaharlar yüreğimde yaşanır,
Beyaz kasımpatılarda ölümler düşlerim,
Umut kırıkları batar yüreğime ağlayamam,
Güneşin şavkında,
Ayazlar üfürürken yalnızlığı yüzüme,
Dizlerim titrer yığılır kalırım,
Seni beklediğim bu öksüz kent yıkılır içimde.

MEHMET ZAFER