Ağaçların yapraklarını döktüğü ,
Sonbaharın kışa hazırlığı gibiydi ;
Birer birer döküldü yollara gelenler.
Hastane odamın penceresinden izledim,
Arkalarına bile bakmadan gidişlerini.
Akşamüstüydü , vakit geceye akıyordu,
Üstelik, bir tek ben değildim yalnız olan.
Gökyüzü karanlığa boyun eğiyordu,
Ağaçlar çoktan ıssızlığa gömülmüştü,
Bir acaipti kuşların hali…
Doktor gelecek dedi hemşire,
Son kontrolleri yapacakmış.
Koluma takılı serum ritmini aksatmadan
İşini yapıyordu.
Bu gün daha iyisin dedi ,doktor.
Dudakları ayrı,gözleri ayrı konuşuyordu;
İçim el vermese de, bana inanmak düşüyordu.
Gözlerimi tavana takılı bıraktım,
Kendinden geçmiş bedenimi taşıyamıyordu ayaklarım.
Fakirliğim,kimsesizliğim buraya kadarmış
Şan,şöhret,aşk,para hırsı …
Sağlığı tanıyıncaya kadarmış.
Zamanla anlıyor insan ne kaybettiğini,
Neler uğruna hayatını hiç ettiğini.
Geriye dönüp baktığında ,
Keşkelerden başka bir şey kalmadığını görüyor insan.
Hep başkalarına yaranmak için çalışmışız.
Birilerine iyi görünmek için,
Birilerinin işini yapmak için kendimizden ödün vermişiz.
Sırf birilerinin yükünü hafifletmek için ,
Kendi yükümüzü kendimize çekilmez etmişiz.
Şimdi kim var yanımızda ,
Acılarımızdan başka .!?
Hem sevdikte ne oldu ki,
Sevda dediğin yüreği yakıp kavuran bir ateş değil mi ?
Bak işte dedim kendime, sevdan ciğerine saplı
Ama sevdiğin yok yanında..
Tek tabanca geldin,tek tabanca gidiyorsun.
Kime yaranabildin ki..!
Kimine göre kötüsün,kimine göre biraz daha kötüsün ;
Sonuçta kimseye yaranamamışsın.
Bir oda dolusu yalnızlık,
Bir ömür dolusu pişmanlık,
Ve yolun sonunu gösteren bir yaradan başka neyin var ?
Hem belki ölünce ben de iyi adam olurum.
İyi bilirdik derler ,
Er kişi niyetine tekbir alındığında.
Hem belki de ölünce benim de acılarım diner,
Belki de O da gelir ha,
Kim bilir …!!