Söyleyeceklerim vardı sana aslında.
Söylemekten çekindiğim,
Ne zaman konuşmaya çalışsam ,
Kıymık batmışçasına canımı acıtan.

Yutkundum defalarca ,
Ama bir türlü konuşamadım..
Lal ettim dilimi söyleyeceklerime.
Konuşmaktan korktum,
Anlatmaktan çekindim,
Anlatırsam kırılacaksın diye
Ödüm koptu her seferinde..
Konuşamadım !!
Sustum!!

Geriye dönüp unutmaya çalıştıklarım,
İnadına önümde fır dönerken,
Görmezden gelişlerim fayda vermedi.
Kimse kaderini seçemiyor,
Seçtiği kaderi yaşayamıyor ne yazık ki...
Yol ayrımlarında yalpalayıp,
Uçurumlara düşmüşlüğüm çoktur,
Dizlerim,ellerim,paramparça olmuştur her seferinde.

Ömür kırıntılarıyla
Ağır aksak yürütmeye çalıştığım bu yürek,
Bu bedene ağır gelmeye başladı.
Anlatacaktım sana,
Anlatamadım...
Bir ürperti sardı yine ,sustum,sustum,sustum...
Sustuklarım var,
Yarınlarıma bent olmuş,
Yolumu tıkayan gerçeklerim var anlatamadığım.

Şakağına namlu değse,
Gözünü kırpmayacak bu adam
Sana suskun...
Bırakıp gitmenden korktum !
Bahane bulmandan korktum !
Bahane aramandan korktum !
Ne bileyim korktum işte,
Korktuğum için sustum...

Şimdi ister gel gir koluma sorgusuz sualsiz,
İster çek git bırak beni yüreğinde meteliksiz,
Gel demem asla sana..
Gelseydin görürdün,
Görseydin anlardın..
Sana ne çok ihtiyacım var !!!!!

Mehmet Zafer