Varla yok arası bir aşkın
arafında kalmış adamım ben.
Anlamsız günleri,
bitmeyen geceleri en iyi ben bilirim.

Pılını pırtını toplayıp gitmiş
bütün umutlar,
hayallerim dünden hasıraltı.
Acıların ciğerini yerinden söken
acılarım var.
Çareleri çaresiz bırakmışlığım
çok olmuştur.
Katran karası gecelerde gölgemi bulmuş,
sarılmışım
Çıkmaz sokaklarda yol tarif edenlerle
çok karşılaşmışım...

Hali vakti yerinde bir yalnızlığın
baş kahramanıyım şimdi.

Rüzgara bağrımı dayamış,
ayazda sabahlamaya alışmışım
İbrahim’le ateşe atılmış,
Yusuf’la aynı kuyuyu paylaşmışım.
Zindan’da Mem’le küflü duvarlara çentik atmışım.
Ferhat’la dağ delmiş,
Mecnun’la çölde uykusuz kalmış,
Kerem’le narda yanmış adamım ben...

Aç kalmış, açıkta kalmışım
Kimseye minnet etmemişim.
Kabuk tutmayan yaralarımı,
kör bıçakla kanatmışlığım çok olmuştur.
Aşıkların sazında kopan tel benim
Gecenin hüznünü ,sabahın hicranını
avuçlarımda yakmış adamın ben...

Ayın gözlerinde sevdiğimin gözlerini içmiş,
sabahın seherinde
çimenlere çiğ olmuş yağmışım.
Göçmen kuşların kanatlarına yüklemişim hasretimi.
Serçelerin gözyaşlarını
kirpiklerimde tutmuş adamım ben.
Hangi gidiş ürkütür ?
Hangi bekleyiş üşütür ?
Hangi ölüm korkutur beni ?