Kirpikleri ıslatıp yüreği karalara bağlayan,
Sükûtun ağırlığıymış meğer.
Hani sana dair sözlere başlamak için,
Besmele çekişlerim olur ya,
Her mısrasını dudaklarından döküp te,
Gözlerime bırakışındı tekbirli şaşkınlığım.
Seviyorsan oluruna bırak deyişin değil miydi,
Hüznümü bulutlandırıp,
Bu kente yağmur yağdıran?
Sonrasını zamana bırak deyişindi ,
Tebessümlü susmaların.
Nefes alış verişim zirveyi bulup arza düştü.
Beni tek rahatlatan;
Bize dair noktanın olmayışıydı.
Çünkü her nokta ,
Yeni bir başlangıca yer açmaktır.
Sustukça daha derinlerden yaşıyorum seni.
Susuşlarım bu yüzden.
Zaman geçmiyor bu gün sanki ,
Sen dolan yüreğimin,
En son katresini boşaltacağım yağmurlar da,
Bu gün yağmayacak gibi
Sen dolan zihnimin orta yerinde
Çıldırtan uğultular direkten dönerken,
Acılarını bir kent çığlığından alan,
Kadim dostum uykusuzluktan başka,
Kimsem kalmamıştı benim.
Muzip tavrıyla konuşmaya başladı aynalardan.
Bu gün çok şey anlattı acıyan gözlerim.
İçimde kor bir hesaplaşma,
Boynumda cehennem yangını.
Hangi tarafımı bassam kâğıda,
Şiirler yanacak.
Bir mateme yakışan ne varsa içimde sıraladım.
Aklıma takılanları sileceğim derken,
Yüreğime takılanla kalakaldım,
Can geldi yüzüme,
Gözlerim ışıl ışıl.
Kimsem yoktu çünkü,
Her şeyim oldun.
Delisin,muzipsin ama cansın,
Yoldaşsın,
Dostsun,
Ve en önemlisi...
Aşkımsın,
Hayatsın.

MEHMET ZAFER