alba
esmer efsun
kendine ait bir rüya ister misin



pompei yasaklı tiyatro
sabaha karşı diriliyor patalena
dile gelmiyor tenha sözler
roma arzuların şehri
suyum boşalıyor boş bir çuvala
ne zaman canlanacak hayatın erguvanı
açık bıraktığım yaram oksijeni özlüyor
belki de
kapana sıkışmış bir ilişkiyi
hadi zeus kurtar beni


karşılaşım

el kadar sığınağı
sarışın bozkırı yüklenmiş öznesini
kumdan kalesi çekiyor içimi
sarhoş barın yalancı cambazı
kesiğin acısı çıplak ve sahici
ruhumda saklanmış bir cinayet var
artçı depremleri işliyor zaman
dön sağına
bu kez yetişmiyor sigaram uzağa


saklı otel odası

roma
kıs gözlerini ışık istiyor yalnızlığım
gece kulak misafiri
iki kadın
kadınlığı kapatıyor karşı cinse
chopin ayarlıyor kemanı notasal mahreme
büsbütün sevişiyor dişi yakıyor neronu
yanmış kemikler
parlak iskeletler düşüyor yatağa
ve çarşaf
tırnak izlerinde asılı


şafak vakti bezginliği

küçük rus
çapaklı bir ses bırakıyorum sana
yalnız yasaklı
dalgın saçların şarap kokuyor
son kez sarhoş et kasığımı
ya da uyut
uyanmayacak gibi



alba
rüya’nın ömrü kısadır
şimdi

gitme vakti...





lamour