parçalıyor havan topları gökyüzünü
öyle seviliyor ki savaş
ikinci kez demleniyor askerin miğferinde
notalar dünyası sersem
tüm vuruşlar komada


ölüyor pencere kenarları
ekmeğe yetişmiyor cüzdanın ağırlığı


dün plastikken kazanan kurşunlar
şimdi demir perdelerle iniyor
seslerin üzerine



ağlıyor mezarında chopin
postallarla irkiliyor Varşova
tükenişin adıdır şimdi
lehçede zaman


rüyalar gizli
-komşu kızında bırakılan izler gibi-
kara borsaya düşmüş sevişmeler
kar beyazı çarşaflar yerine
saman kaplı yatak döşek


perdeler dikerek gazete küpürlerinden
bombaların gözlerinden kaçıyor annem
oysa ki iki kaş arası ölüm
bugün yarından habersiz


ahşap bir mezar istiyorum
eskitme kiraz
Orfe’nin parmakları gibi
tuşları siyah beyaz...












lamour