Her şey yanlış anlaşılmak içindi
Çoğu şeyse girdiği yoldan sapmak için
Yalan söylemek içindik.
Yalan doğurmak için...


Ben hep şarkılar söyledim hayal cambazlığı yapıp
Kimse anlamadı baktığım gözlerdeki cansızlığı
Ben en ihaneti sevdim,en koyusunu.
Koyu kahveyi,
Koyu maviyi,
Ve koyu beyazı sevdim.


Hafif bir deniz esintisinin karşısında
Öyle yapayalnız,öyle bir başına,
En ağırını sevdi acının,
en ağırını sevdi...
En tuzlusundan gözyaşları döktü,
En değmeyen insanlara.


Aklımın en bilinmedik yerlerinden
Çıkmaz sokaklara girip girip dönmek içindi herşey,
Her şey bitmemek içindi.
Yarım kalıp acıya davet etmek içindi insanı.
Herşey insan içindi.
Mutluluğu tanımaya fırsatı olmayan insan için...


Sessiz ve koyu kırmızı bir gecenin,
Yanaklarından süzülüp düştüm omzuna,
Önce’m tükeniyordu sanki,
Öncesi tükeniyordu insanın.
Geçmiş hatırlanmak içindi yalnızca.
Gelecekse hayaller için.
Hep canı yandı insanın,
Bir koyu aşk için...



Herşey yanlış anlaşılmak içindi,
Öyle değilse eğer,
Neden ilkbahardan sonra sonbaharlar,
Mevsimler bile yanlış anlaşılmak isterken...
Ben,biz...
Güleriz.
İçimizde en koyusundan bir karanlık hapsetmişken,
Ve en yalnızından mahkumken sabahlara,
Biz dışımızdan güleriz,
İçimizde bebekken kopardığımız çığlıklar...
En koyusundan ağlarız,
En koyu hayatlara...