Vefakâr

Sen kurak iklimde büyüyen bir çocuğun
Hiç kar görmemiş halisin
Nefretin şiirime bulaşmadığı hiç
...


Sen yağmurlardan da güzelsin
Hiç gökyüzüne ait masal dinlememiş gibi
Hiç kendine yazılmış bir şiir okumamış gibi
Gözün gördüğü dile bir türlü düşemediği
Benim herkese pek de bahsedemediğim...


Yavru bir özlemdi büyüdü şimdi
Ne yazık ki zamanı yüceltiyorum gözümde
Bu sana ait olan çok güzel bir haber
Sen dolmuş gözlerim(deki) mutluluk sicim sicim
Dilimin ucunda dönüp duran susamadığım isim
...


Hayret etmekle yetinmiyor yetinemiyorum
Silinmiş bir karanlığa çizilmiş gibi...
Sen sis kaldırmıyorsun hiç...



Vardır elbet diyeceğim bir cümlenin köşesi
Bir kelimenin de durağı vardır
Hiç söylenmeyen en güzel cümlelerde
Ve birbirine değmemiş ağır sesler
Bir çığlığı kaldırmaz kulağım mesela
Hep güzel konuş diye dinleyeceğim seni
Eflatunu seninle seveceğim
Olmadı turuncuyuda...





Bilinmeyecek şey pek az
Olmadı bir dilim ekmeği gururla böleceğim
Eksilecek fakirliğimden bir şey
Gönlüme kat kat huzur makamı...
Ve diyeceğim
Vefanın hep gözünü açık tutmalı!
Sonra zaten hep o zengin sofrası...


Kâr’dan fedakârlığa kadar
...




Kar dan nerelere nerelere
Ve onlarca şiirimde bize
Hep iyi niyetimize,biz’liğimize...