Metalik taş parçalarını hatırlıyorum
Bu batmakta olduğumuz bataklığı yahut
Tek tek parmakların
Yaşlılığa meyletmiş bir yüz ile
Kışı karşılamışlığın...

Bir bardak salep kokusuna değişiyorum ifademi
Gündüze satıyorum geceyi
Bunu pahalı ödüyorum...
Yarı yerinden kesilmiş bir şiiri
Hiç ağlamadım diyemem omzunda şiirin
Diliyorum hiç bir şey hatırlatmasın seni
Diliyorum bu tarçın kokusu da...


İnce bir kelime seçiyorum kendim için
Hissetmeye çalışıyorum karın her zerresini
Ben böyle kışın ortasında ağlamaklı olmazdım
Öyle eski defterleri açıp okumazdım
O hatıra deyipte atamadığım çok şey için
Demlenmiş koyu bir hüzün içiyorum
Biliyorum hiç gelesi yok keyfimin


Yalnızlığa meyletmiş bir çehresi
Ben anlatmayayım diyorum
Sakince ruhumu dinliyorum
Kaç ses tonundan geçiyorum sonra
Vedalara son bir söz
Son bir kerecik
’Ne bağırarak ağlıyorsun be abla’;
Diye sormasınlar diye
O büyük harflerin hepsini atıyorum içime



Gönlünü o soğuk rüzgardan koruyacaksın
Ne kadar müddet sorma hiç bana
Nasıl diyorlar hani sağlıcakla
Aslı ayrılık’la...
Şair burda ayrılıkla git gel diyor
Neyse anlamışsın varsayıyorum
Ya da her neyse okuyacağını sanmıyorum






’
Gözlerinde bir zehir vardı belkide
Nasıl içirdin gözbebeklerime şifa diye...
’










Cümleyi toparlayamadın değil
Kendini toparlayamadın
Saat kaçtı hatırlamıyorum
Etkileyici bir söz geçmişti aklımdan
Diyorum akıl mı kaldı...
O sürekli kendini tekrarlayan dalgaları
Ve martıları silelim şiirden
Hiç geçmedik aslında o hikayeden
En iyisi bir geçelim...



Dolunayı da hapsettim mi duygularıma
Gönlüme açık manzara
Hal’den anlamayan seni ne yapayım ben
Sıyrılıyoruz o kadar dertten kederden
Bize yalnız sefâ
Yahut varım seninle cefaya...




Gri lacivert ve pembe o taşları hatırlıyorum
Hatırlamakla kalmıyor
Kalmıyorum
Çok griydiler yalnız
Çok laciverttiler
Ve pembe pespembe...