Başlarken
ruhumun ateşi ızdırap değil zevk verirdi.
urganlara dizdiğim ahşaptan boncuklar
bir sır gibi dökülüp saçıldılar.
kar yağıyordu
telaşlı bir kadın doğuyordu.
Bilmeceleri bilmeden, okumayı sökmeden...
Beyaz teninde açan gülleri kurutuyordu...


Dilenen bir çocuk gibi bakan gözlerinden
yanık mektuplar süzülüyordu.
daha temiz olan ne vardı yeryüzünde
merhametli bir kalbin verebileceklerinden...
Hünerli insanlar
kelimelerini keskin bileyip
maharet gibi dokunduruveriyorlar.
Oysa namluda bekleyen bir mermiydi gülüşün
ben pamuklara sarardım cümlelerimi
senin kulakların işitmeden önce
okşardı inceden yüreciğini...


Örüyordum
saç tellerinden duvarlar kendime
yürüyordum
ritmik sayılar sayarak içimden...
Gece lambasının altında tüy gibi uçuşan kar tanelerini
ilham edinmiştim
öpüşen bir çiftin silüetini çizdi oraya zihnim.
gölgesinde filizlenen keder tohumlarını
görmezden geldim...
Çuvala yükler gibi hoyratça anılarımı
kırık bir kaldırım taşında;
dinlendiğimi hayal ettim...



terliydi avuç içlerim
telaş ele geçirmişti hücrelerimi
bir şeyi beklemek farklı
gelmeyeceğini bilerek g(özlemek) farklı
işte böyle yazdım günlüğüme...
Küstürdüm satır aralarını.


ben
sevgimi yücelten o notalara
parmak uçlarında dans ederek vurdum...
benim mizacımdı bu
siyaha dönük saçlarım, büyüyen gözbebeklerim
zincirleme kırılan bir hayaldi bu....
Eksiğini bulduktan sonra
fazlasına yeltenmeden
o derin ve sisli karanlığa
sırtımı dönmeden,
hafızama ’’ unut’’ emri verdim...
çünkü
emre itaat ederdim.



----------------------------------------------------------------------------------

03.00

Bilinmezliğe /