Bunu biliyorsun
Hayat güzelliğinden ne kadar ödün vermek istemiyorsa
Senin güzelliğin bozuluyor,
Bir deprem gibi çöküyor gönlün
Ve içten içe kayboluyorsun...


Ben feryadımın düğüm noktası
Sen yeminlerinin yetim günahı
Bunu biliyorsun
Bitti demekle bitmiş
Gitti demekle gitmiş
Geçti demekle geçmiş olmuyor...



En fazla bir acı hatıra olur dilimde
O acı geçmek bilmezse
Ne yalnızlığın yalnızlık
Ne acı’n acı oluyor...
İçindeki çocukda yaşlanıyor
Bunu biliyordun
Benden çok...



Yordu mu bu yol seni dönüyorsun
Bir hoş vedan yok...
Ama hoş geliyorsun...



Ne beladır ki bu zaman
Senin tüm hallerini savurup atar
Ki yüzüme yüzüme...
Bunu biliyorsun
Kan/dırıldığın yerden kanıyorsun
Yudum yudum...



Şimdi o dağ kadar sözün ardında
Senin mutlu etmekten bahsettiğin tüm çocuklar;
Yaralı
Öksüz
Sahipsiz
Aç...
Hatırlama,
İnsana bildiği şeyler hatırlatılmaz...


İnce ipliğe bağlı tüm umutların
Yırtılıp atılan tüm sayfaların
Bir adım önünde gidiyor artık adın



Siniyor kirpiklerime yağmur
Neden böyle sızılı yağıp da durur?



Bunu biliyorsun
Ne kötüyüm demeye varıyor dilim
Ne de zannetmediğin kadar iyiyim...











Neptün.
/