Siyah beyaz bir filmde
Kaybedebilir miyim ben de renkleri?
O zaman
Böyle göze batmaz
Onca renk arasındaki bu grilerim...


O filmde ben de
En cafcaflı, en gösterişli elbiseler
Giyen kadınlar gibi görünürüm mutlaka.
Kimse ayırt edemez
Sade renklerimi…


Bir de film sessiz olsa,
Şahane olur.
Dudak kıpırtılarımdan
Anlayamaz kimse
Bu çok şamatacı, çok konuşan kadınlardan
Farklı şeyler söylediğimi…
Aralarında otursam da
Ne kadar uzak düştüğümü dünyalarına…


Peki, bu siyah beyaz, sessiz filmde
Nasıl kaybedeceğim ifadelerimi?
Gözlerimin rengi görünmese de
İfadesi ele vermeyecek mi beni?


Ayrıca ne söyleyeyim ki onlara?
Erkeklerden mi söz edeyim?
Bu şık giysileriyle güzel görünümler sunan,
Her yerde bir çift erkek gözü bulan
O kadınlara
Başka neden söz edilebilir ki?!


Erkek gözlerine özene bezene sundukları
Bu kalp hoplatan görünümleriyle
Erkekleri bırakıp da
Dünyanın gidişatından
Konuşacak değiller ya benle!


Peki diyelim, tam istedikleri gibi konuştum…
Onlar gibi oldum birkaç dakika da olsa.
Ya kadınlar “hayrola” der gibi bakıp ta
Sırtını dönerse bana?
Onlarla ilgilenmediğim onca dakikanın
Hesabını sorarlarsa
Şimşek çakan bakışlarıyla?


Seyirci anlamaz mı
O cafcaflı renkler arasındaki
Pastel renklerimi?
Siyah beyaz bir filmde
Saklamaya çalıştığım
O yalnızlığım,
En cafcaflı renklere bürünmez mi?