Nayino
Kar sıcağı hiç tatmadı bilmiyorsun
Öğrenseydi bir daha asla yağamazdı



Şehrin tel örgülerine bütün çıplaklığımla tırmanmıştım
Yukarıda esen havanın buzluğunu yüzümde
Keskinliğini inançlarımı yitirdiğimde anlamıştım
Kanayan avuçlarıma gece örtününce
Gündüzün var olmadığını hiç olmayacağını anlamıştım


/
Göğsümden yeryüzüne
Mevsim kuşları üşüyüp düşerken ilk defa kadındım
/


Gözlerim
Annemdi o sabah
Kâbuslarım babamdı
Pembe aşk filmleri kapkara bulutlar olabildiğince tabutlaşmıştı


Yosun kokmayan denizin içinde yokluğun dalganırken
Yüzün o yüzün tanrı gibi uzak
Tanrı gibi uzaktı

İhanetin ve yalanın bacakları sapasağlamdı hala
Hani bir kırılsaydı at gibi
At gibi vurulsalardı
Dizlerim titremez aklım yerinden uçmazdı





Nayino
Su verdikçe büyüyen ruhlar kendileri ölür



Şehrin tel örgülerinden bütün çıplaklığımla inmiştim
Aşağıya indiğimde kendi kendini yemiş zambaklara gülümsüyordu dudaklarım
Sis iniyordu üstümüze
Zambak firar etmeye hazırlanırken
Tüm kediler eflatundu

Boynumdaki mavi fular gecenin treninde kaybolurken
Yaşam nöbetini bir ölüme devrediyordum
Cennet istemem diye haykırmayı denediğimde gerçekleri anlıyordum

/
Alnımdaki isimle
Kalbimdeki resimle cehennem bile kabul etmiyordu beni artık
/



Tanrı kabul etmiyordu
Bir yaratığına böylesi tapılışı

Zambak sis diyordu hala
Bense "tanrım" diyordum sana cehennemdeki yokuşlarda