Öncelikle kendi düşüncelerime yer vermeden önce,şairin çıkış noktasından yola çıkarak Nietzsche’nin
o motto sözüyle başlamak istiyorum;belki de daha yararlı olacaktır:

"Tanrı öldü", Nietzsche'nin en ünlü sözlerinden sadece bir tanesi olduğunu bilmeyen yoktur.Bu düşünceyi Nietzsche,
ilk kez Şen Bilim adlı eserinde dile getirmiştir. O dönemin koşullarına göre yorumlanması gereken "Tanrı'nın Ölümü" düşüncesini, kendi tabiriyle bir kaçığın ağzından duyurur. Gündüz vakti elinde fenerle dolaşıp "Tanrı öldü! Tanrı öldü!"
diye bağıran bir delinin ağzından, Tanrı'nın ölümünü ilan eder.’’

Ne demek şimdi bu,Tanrı öldü’’ derken kastettiği şey nedir yazarın? Bizim zihnimizdeki Tanrı, mücerret değil miydi?
Sadece var olduğunu bilmek bile güç veriyordu bize.Fakat şimdi öldü diye bağırıyorlar.
Biz görmeden de inanmayı başarmıştık oysa.

İnancımız sarsıldı mı peki?

Şairin Tanrı öldü’’diyerek başlaması şiirine,dikkatleri üzerine çekmeyi başarabildiğinin üzerinde durulması gereken
bir durumdur.(Açıkçası farklı şeyleri okumak bana keyif veriyor,aynı şeyler bir noktadan sonra sıkmaya başlıyor beni)…Dikkat çekmek bir şeye çok önemlidir,ancak bu yapabilmek de o kadar kolay olmasa gerek diye düşünüyorum.
Zaten şairin, tembel okur istemediği çok açık ortada.Okurun üzerine düşen görevi yapmasını istiyor; çünkü aynı
şeyleri okumak istemez okur.Aynı şeyleri okutmaya kimsenin hakkı da yok,bunu da itiraf etmek gerekir.

Nerede kalmıştık?


Bağıranlar öldü’’ desem…

Gerçek ile düş arasında gidip gelmeler…

Önce piskoposlar olarak karşımıza çıktılar,bilahare azizeler.O halde teslis* inancını da görmek hakkımız…

Ve Hırisitiyanlık.

Hemen gözümüze ilişen bir kelime var: beatnik. Şiirdeki bütünselliği perçinleştirmiş.
Bağırıyorlar;fakat duymuyorlar.Belki de duymak istemiyorlar.

‘’…Zuni potlacında’’

‘’Zuni mitolojisinde Awonawilona yaratıcı tanrıdır. Amerika’nın güneybatısında yer alırlar.’’

yine tanrı

yine inanç

yine bağıranlar


yine insanlar…

ve ÇIĞLIK


Her şey o kadar yerinde ki…


...
Varol hep şair…