Fişlenmiş takvimler
Vakit şaşkın...
Saniyeler sıkışık akreple yelkovan arasında.
Omzumda bir aşkın kırgın ve hazin dibâcesi
Dört yanım koskoca yalnızlıklar istilasında
Ve bir kıyamete aldanmışlığım...
Topuklarım hain boşlukta.
Yarıp gecenin zırhını
Tüm yaşanmış aydınlıklara inat
Yürüyorum ölümü sırtlayan karanlıklara
"Elveda Rüveyhâ!"


Kaf dağından aşırıp masalları
Tur dağının asil emirlerine karşı gelmekti bizimkisi
Ne başı dik ne gövdesi mâhur
Kendi kendimizi çalıp özlerimizden
Dinleyip durduk yıllarca bu hüzzam yalanı.
Yok artık hükmü nef/e/sin
Daha fazla haramlar sıkıştırmadan imanıma
El çekip devriliyorum dünyandan
"Elveda Rüveyhâ!"


Gökte hüzün
Yerde yüzüm
Gözlerime basa basa
Bakışlarını çiğniyorum attığım her adımda.
Güç olsa da seni hıncımdan terketmek
Bir an olsun şaşmadan gerçeğin izinden
Alnım açık, adımlıyorum bu öykünün cümle kapısına.
Kaydımı silip nüfûzundan
Bir izbede söküyorum
Yakama iliştirdiğin eşkalsiz kimliği.
O kâbus çığlıklarını
Yalınayak, sağırlığıma koştursan da
Dönüşü yok...
"Elveda Rüveyhâ!


Şimdi kursağımda sallandırılıyorken
Bir doruğa astığımız sevinçler
Nafakasıdır gidişimin
Devrilen boynuna diz çöktürecek keder
Ve ardına kadar aralayıp
Eşiğine çivilediğim çarmıhlı özlemler.
İçimi kaplayan deryaya dokunup
Dalgalandıracağını sanıyorsan o cılız yaşlarınla
Kâr etmez bilesin!
Ardımdan nice sûni fırtınalar koparsan da
İncindi kalem...
"Elveda Rüveyhâ!"


Ey, yokluğuna acılarımı doğrayıp
Ruhumu doyurduğum hebâ,
Varlığımda ve yokluğumda dahil
Sadakatine baş koyduğum tereddütsüz dâva!
Selin sele kapıldığı
Vefâ yoksunu o kancık mahreminde sen
Bakışlarındaki mührümü kırdırıp
Bir ihaneti imzalarken gölgendeki susuzluğa
Bense;
Güneşin doğduğu yerden yükselen inancımı kuşanıp
Bir kez olsun,kalbinin ötesinde b/atmadım asla.
Bu yaman çelişkiyi kırıp bileğinin orta yerinden
Parça parça ayrılıyorum...
"Elveda Rüveyhâ!"


Kaldır peçeni Rüveyhâ!
Kaldır da
Çiğnenmesin, ucuza giden emanetim daha fazla.
Ahde hançer vurmaya sırt dönmüş
Darbedilen bir devr-i daimin
Boynuna asılı gökdelen ümitleriyle
Haince koparılıp s/atılmasıdır bu
Nâra, suya
Ve sözleşip kök boğan sarmal tufana.

"Yalnızlık, alna kazınmış keder,
Üflenirse buğusu
Bir damla ağıt, bin hışkırık susayış eder..."

Ne ölümü saklayıp ecelden
Ne de çiğneyerek geçip adamlığımın üzerinden
Bir ihtilal gibi saplanıyorum
Tarihin gel-git oyunlu süslü suskunluğuna.
Kör bir kaleme yazdırıp mirasımı
Şehrin kapısına asıyorum
Kulaklarında mumyalanacak cinnet vurgunu çığlıklarımı.
Dönüp de bakana
Belki bir masal, bir rüya
Belki de bir delinin aklından bağırma
Sırrı sonsuz efsunlu bir imza...
Usûldendir örfüyle son ucuna
Bölüşsün okurlar
Tüm aşk ağrılı ağyar kanamalara
Gi/t/diyorum...
"Elveda Rüveyhâ...!"
(Sezgin KARADAĞ)