Şehr-i Füsunkâr


Ey saçlarına hüzün taradığım şehr-i yâr!
Unutma!
Düşlerini boğazına düğümleyenler,
Dem be dem sûretini anar.
Ve kederin söyler mağmûm şarkılar.
İnadına mesrûr bülbüller,
"Can" diye adını şakırdar.
Görmüyor mu,
Bakıp da mehtabına çakılamayan gözler?
Susuyor mu hala,
Sevdana dizelerini koşamayan dil-i lâl sözler?
Bırak yaslayayım surlarına,
Koynumda büyüttüğüm hasret-i ekberi-ni
Dökülsün damla damla
Haliç’in yed-i şefikasına
Çeşm-i giryânın kifâyetsiz taneleri.

Ey azametini hücrelerime iliklediğim dâr-ı mefhâr!
Sen ki saadetin beşiğinde
Kaybedilmiş mazhâr.
Dualarıyla Akşemseddin’in
Sarıyor bedenimi haşyet-i Rahmân
"Amin"leriyle Fâtih,
Yırtıyor göğsümün çeperinde inşirâh.
Elif elif yükselirken
Kıyama meftun minarelerin âsumana,
Kubbelerinle inşâ olayım
Eyyûp’unda sabır dolayım
Yüreğim kalksın şâhâ!
Batırsın kedere mahkûn güneşin
Hıçkırığa gebe serseri gülüşleri.
Evhâmına kapılma ümitsizliğin sen
Temâşa eylerim Galata’ndan
Cezbeden endamıyla o gül cemalini.

Ey Süleymaniye’nin eteklerinde savrulan mahruk-u nâr!
Sen ey kahkalarında yaralandığım,
Ruhunda aralandığım,
Hüznüyle savrulduğum...
Avare hislerde,
Susturulmuş fethine vurulduğum şûledâr!
Kanama!
Acıtırsın yarana açtığım yarayı.
Tut nefesini n’olur!
Çekeyim iliklerime
Esrik sularından katre-i gevher.
Söksün göğsümdeki dikişi metruk nefesin.
Yalnızlığının rayihasında
Tutuşsun o nazenin sesin.

Ey soğuk betonlar enkazında can çekişen lalezâr!
Dileniyor bak!
Topkapı surlarında mecrûh nazarım
Vuruluyor mâsumâne
Beyazıt Meydanı’nda örselenmiş duygularım.
Hüznüm taşıyor,
Üsküdar’dan Kadıköy’e vapurlar.
Ve bir lahza,
Avlıyor âşikar hüznümü
Şakaklarına tüneyen martılar.
Ne çare!
Getirmiyor sevincin bana
Gerdanına taktığın köprülerden atılan intiharlar!..

Ey düşlerim misâli
Dağıtılan,koparılan
Ve devrilen târumâr!
Sen ki ayaklarının tozuna
Kıymeti biçilemeyen paha!
Fecrin makamıyla
Ahengine vurulurken bu yürek sessizce
Hicrânını kanıyorum,
Şavkına uyanamayan gönül-süz-lere.
Umutlarını koşuyorum
Durmadan,usanmadan...
Doğuyorum rahmine
Canına kastedenlerin
Vurdumduymazlığına bulanmadan.
Terkedilmiş ruhunu haykırıyorum,
Avazım çıktığı kadar arş-ı âlâya
Yüzünden utanmayanların
Yüzsüzlüğüne aldırmadan.
Ve ey ümmetin yegane hülyası yâr!
Bu gönül, adın sorar,
Ruhun arar,
Sevdan arzular
Susmadan, utanmadan ve de unut-a-madan...

Sezgin Karadağ