KIRIK ÇIRPINIŞLAR



Buruk bir akşamüstü

Sırılsıklam bir ankaydı

Sevdaya açılan pencereme konan.

Kirpiklerinde yağmur

Kanatlarında kimsesiz topraklardan çaldığı ıssız çöl...

Alem-i rüyadan sakınırcasına

Alev topu bir ateş yuvarladı avuçlarıma usulca.

Ellerim kor

Kalbim zangır zangır

Bedenim unufak

Ve yüzümde kızılca kıyamet...

Görmesin diye

Kaldırmak isterken utancımı devrilen boynumdan

Parmaklarıma yıktı o yılgın yüreciğini

Henüz hiçbir şeye anlam paylaştırmadan.

Minicik dudaklarında donakalan feverânı

Sabır katıp yoğurduğu acılarla

Ruhuma damlattı an be an.



Eridi can-ı fedâ

Dilime döküldü

Tüm boşluklardan sıyrılmış koskoca bir dünya.

Demek buydu, başkadır dedikleri:

Semâdan yüze süzülen "Anka"

"Şahmeran" vurgunu ölüm

Ve "kimyası" simyalanmış bir bed/dua...



Münzevi bir neşeyle süsleyip tâkatsiz tebessümünü

Ansızın yerleştirdi o mayın duyguyu

Beynimin en derinine.

T/uzağa ne hâcet

Başucumda ecel...

Bir kıvılcım yeter

Felç inmiş soluğumu

Tek darbede biçmeye.

Ve o an

İşte o an...

Bir narin kelebekti

Çıldırasıya hayata uçmak isterken vurulan

İçimdeki kabristana düşmüş

Yeri göğü sessizce kana bulayan...



Ne kadar ağır olsa da

Taze bir ceset doğmuştu işte

Devâsız kısır yalnızlığıma.

Kurumuş bahçeciklerde terk etmeye

Râzı olmayınca müşfik insafım

Kendi katlıgâhımda defnetme çaresizliğini

Sırtlamıştım en sonunda.



Bilmezdim...

Terk-i beden eylediğini sandığım

Bu kör ceninin

Filiz filiz hasretler yudumlayıp

Çalıp ömrümü ömrümden

Başak başak yalnızlıklar büyüttüğünü

En ulaşılmaz koylarımda

Yıllarca susuz bırakıp

Her yeni gün

Taze isyanlar çıkaracağını umarsız başkaldırışlarıyla.



Ne hazin...!

Sırtımda ceset

Boynumda ağır bir bed/duayla

Çileler boyu

Savruldum bir hayata bir de kendi ölümcül sağırlığıma.

Bilmediler ki sözümü

Tanımadılar yüzümü

Bir kez olsun tutup ellerinden

Anlamak dâhi istemediler bu dağılmış özümü.

Evet...

Yine kimsesiz

Yine çelimsiz

Bir sonraki durak

Gidebilir miyim?...

Bilmiyorum...



Sezgin Karadağ