En içli şiirlerin kırsal kesiminde,
Yolculuktayken takip ettiğim beyaz şeritlerin,
Her insana göre değişen anlamı gibiydin;hayat!

Keskindin,
Yaşadığımı öğretenler olmasaydı
Biliyordum yaşamak denemezdi buna.
Kaç acıyla çarpılıyorsan,
O kadar eksiliyordun kalabalıktan.


Ve güvenmemeliydin hiç bir insana,
Adım attığın her yer bataklık.
İnsanların gözbebeklerine takıldığında,
Bi insan görür kanardın.
Bu böyleydi.
Karşına çıkan her insanı,
Adam sanırdın.


Sonra öğretemediğini anladın,
Doğanın,kuşların söyleyemediği,
Birilerinin anlam yükleyemediği,
Çok şeyin varlığını...


Öğrenemedin,
Ya da
Öğretemediler...


Sonra içindeki uçurumlardan uçurum beğendin,
Doğrular yağdı yüzüne ismi ’yağmur’ oldu.
Yalanlar ayrıldı bir bir insandan,
Geriye ’hiç’ kaldı.
Çünkü ne kadar yaşamışsak o kadar yalandık,
Demiştim,
Her önümüze çıkanı adam sandık,saydık!