vazgeçiş
transit bir yolun son durağı
ne yazık ki
pembe gözlüğün kirli
çamur yapışmış çolak düşüne



belki
seviştim geceden sabaha
tanımsız suretler abandı üstüme
belki de içtim zil zurna
laf soktum hayata ufaktan
beynim kadın gibi kalışları özledi
kasımdan beri


sen
sevdin
ya da irkildin kapıyı çarptığın o gün gibi
veya kumral saçlar düştü göğsüne
bilmedim
sadece bekledim



bu koku
odama yansıyor
çıplak gölgen sızıyor bacak arama
hasat ettiğin tohumların tarlama giriş yaparken
diş etlerim titriyor
dilim damağa yapışkan
ah keşke
rüzgarın yönü değişse
her sabah perdem sussa sesin misali



şeytan
kırmızı pardüsünü al hanemden
içime akıttığın zehir eritiyor bedeni
gülme bıyık altı
günahına ait değilim boşadım seni




hamlem kalmadı yaşama dair
işte
son kozumu oynadım
hamlet vari
olmak
ya da olmamak sorun buysa
boşuna...





lamour