Dilemma

I.

Kendimi kaybettiğim “suçlu bir an”

İşte iki ara bir deredeyim
Yoksul bir zamanın içinde
Çelimsiz hayallerin peşindeyim
Yolsuz bir düşünceyle
Yıldızları kısılan yalnızlığımı
Dolu dizgin sürmekteyim

Kat kat yarınlarım yok benim
Keçilerini kaçırdığım
Aynalarda kasılı gölgelenmemi
Kazıdım gerçeğimden
Bir ihmalle günahlanıp
Gailendiğimden beri
Guslettim her cürmümü
Ben uzun boylu ve yakışıksız
Nacizane bir yalnızlığım

Küflü kavgaların içinde destelenip
İçimi tutan kurumlaşmayla
Ölmüşlüğümü saklıyorum
Koyulaşan bu simsiyah karanlığa
Düşen ışık yansımlarını
Cıvıl cıvıl bir yaşamak sanıyorum

II.

Şimdi “bir umut sızıyorken” kalbime

Şehla sözcükleri sustum bir bir
Dilimi kestim yankılanan sesten
Uzak iyilikleri hayallenmekten
Olmayan bereketleri dillenmekten
Tanrı olmayanlara sığınmaktan
Vazgeçtim ömrümü kirletmekten

Artık kuruşuna kadar hesaplıyorum
Vaktin her anını ö(mr)nüme dökerken
Yaşadığım her dünü kaybedilmiş
İçinde ki ışığı sönmüş mutlulukla hizalayıp
Hız veriyorum nefesime daha kudretli
Daha bereketli yarınlar için

Ben kendini bilmeyi iş edinip
Yegane meşgalem kılana kadar
Yaşama azminde değildim sebeplerin
Sülalesiyle bir mevkii edinmemiştim
Şimdi sür(ül)düm bir mermi gibi
Yüreğimin namlusuna en has nefesimi
Ve en yğit adamlarımla cenk ediyorum
Kendimi kuşattığım haksızlıklarla