II.
Bir deli bir taşa kuyu açtı
Sinesi üryan kadınların hizasında
Kirli umutlarla konuştu yarın
Elçi Allahlanalım dedikce
Ey iman edenler iman ediniz dendikce
Koyulaştı küfrün kıvamı

Ey su
Ey toprağın akladığı geçmişler
Ey havanın hafifliğine yapışan kahkahalar
Baharla varedilen canlılık
Peşisıra düşürülen cemreler
Küstürülmüş hüsnü niyet
Yolun sonunda bekleyeni unutan gençlik
Ey gül haşmetiyle ülfetlenip
Allahsızlıkları kaydeden ülgen
Süfli olanı körelten ışık
İçimizin denizlerine atfedilen enginlik
Akıllandır bizi
Düşündürüp Allahlandır kalbimizi

Gece suçlandığından beri karanlık
İçimizi üşüten soğutulmuşlukla
Can yakıyor öfkemiz hala
Yüzümüze yük olan günahlar
Gelişigüzel merhametlerle avuntuda
Oysa Allahlandığımız an
Soyulup sıyrılacağız hayattan
Hayat ki dal budak salmış sarmaşık gibi
Ucuz bir havaya tutunmuşluk değil mi
Allahlansak kolay herşey
Kalbimize sinen katranlı yalnızlıklardan
Ve düşlerimize kadar erişen asılsız kurtuluşlardan
Nedametlenip yaşamak kolay

Oğul kız sevgili diye sevinçlenip
Hayatımıza kotardığımız
Para pul kargaşasında zenginlendiğimizi varsayıp
Ölümsüzleşmeyi murad ederek
Nefsimizi sivrilttiğimiz
O anlar var ya
Yani Allahsızca nefeslenip
Gerçeği inkar ettiğimiz anlar
İman ettiğimiz tek bir anda /
tepetaklak olmaya mahkumlar...