Sanrıl kostümüm
Histerik aktörlerin dudaklarından diktiğim
siyah beyaz aşksız filmler kuşağında bir iç çekişi oynuyorum, fuşya
Romeo’yu giyiyorum Juliet’in öldüğü zamanlarda

Lethe nehrinde boğduğum bir intihar dolusu giz’im
tenim boş bırakıyor bazı tenlerin sorularını
saçıma taktığım Kaf Dağı tacının altında
bir tanrı usûlünce ağlıyorum
bir meftundan koparılmış aşk gibi ağlıyorum

Şehrin tuzlu revizyonu
insanın üstüne yalnızlığını alıp evden çıktığı saatte
uçarken tereddüt ediyor kırlangıçlar
kiremitlerin üzerinde uyuyakalıyor yağmur
her yüz biraz daha Kafka’nın böceğini andırıyor
yalnızlığım benim
yazılmış pek çok romandan suçlu bulunuyor

Sürgülü kollarımın itirafı
denize düşüp bir yılana bile sarılabilsem, fuşya
sonunda ölümüm de olsa
bir düelloda
sırt sırta verebilsem bir insanla...

Hande Karataş