Bir şarkısı yoktur bu toprakların
konuşma yasağından
ve nemli iç çekişinden başka

Kurşun yağıyor üstümüze
balıklı yağmurlar yerine

Başımıza kapayıp yaralarımızı
altında
kuruyoruz
gökyüzünden çok uzak o devleti

Aristokrat cennetin doğusundaki
tel örgülerin ardında
Sunî rüyalar ile uyuşmuş;
yine o aynı rüyalardan sürgün ölüler örgütüyüz

Sürümüzün başında talih adıyla
yabancı uyruklu bir çoban
koşuyoruz
meridyen geçene dek dışlanmışlıktan

Fikrimizin bir sokağı Galilei’e çıkma telaşındayken,
Yatağını ıslatan çocuklar gibi
yanlış anlaşılmışız…

Öyle dâhiyane kurgulanmış bir saltanat ki bu
babadan oğula geçmiş hep yalnızlığımız!

Sahne fobisi olan tanrının tereddüdüyüz
perdeler açıldığında
gündoğumu uzakların bizden ödünç aldığı bakışlarımızla
yüzümüz
siyahî kadın ağlayan bir Afrika!

Kimimiz Nietzsche gibi bıyık bırakmış deliler
Kimimiz kendini deviren devrimciler

yalnızlıktan aklı karışmışların esmer eyaletinde

Nuh’un gemisi batıyor ellerimize
Batı’nın dikenli gülleri yerine…