sabret
sabret
sabret...


hep aynı sesin terennümünden değil miydi
kaydı ayaklarım hayat dehlizinden.
yangınlara gark olupta hicran tufanında boğulduğum
sessizce demir aldığım kimsesizliğim
gözyaşlarım bundan değil miydi...
geceler karanlık ve sessiz tüm iklimler...



yeni bir sayfa aç ve yut içinde binlerce kez ne varsa
cüzzam olmuş ruhunla korktuğun anılar arasında
bocala ya da ıstırabın koynundaki yılana sarıl
asla korkma...



uğultulu bir ocak gecesi
cama vuran karların erimeden donup kalması gibi
kanı bile akmayacak kesilince ümitlerin
soğuk alan geçmişimden gelen öksürüklerin
ardı kesilmezken
geleceğe bu elllerle ne verebilirim....
karanlığa bulaşmış bu gözlerle ne gösterebilirim...


dudağından sadece iki kere doğru çıkan durmuş saatimin
aslında zamansızlığıma ortak oluşunu resmetmek
kim bilir durdurmak belki de çalışan tüm saatleri
hele duvarda asılı olan senin tek yadigarın değil miydi...
giderken saniye saniye sensizliği yüzüme vuran kaybedilmişlik....


yelkovanı hasta takılıp kalan ömür değirmenimin
akrebi çoktan kırılmış geleceğimin
saniyeler geçip giderken başıboş, duran saat mi yoksa ben miyim....


sabret
sabret
sabret...


hep aynı sesin terennümü değil miydi dost sandığım dudaklardan çıkan
sağır olmuş ümitlerime
siyah laleler sunan
ve kanlı bir busenin gönlümden koparılışı canımı acıtan
dost değil miydi yoksa benim yanımda benimle ağlayan insan...

sabret...
sabret...
sabret...


derken zaman ben saniyesini bozup
hüzne durdurdum ümit sarnıcımı
küflenmeye başlayan şefkatimle ben her gece yeniden sana kuruldum...


sabret demeyin bana ben en çok sabret denilirken vuruldum.....