Ölümden Bir Nüsha

Bir aldanış makamını sahiplenerek
Ölümden bir nüsha uykuyu
Girdim geceye
Kocaman yumdum gözlerimi
Sustum kulaklarımı dikkatlenerek
Eşikte yatan kedi gibi
Kıpırtısız dur(dur)dum hayatı
Nefesim fısıltıydı /kanımı yavaşlatıp
Nefsimden vazgeçerek
Ölümden bir nüsha uykuya düşürdüm
Gözlerime renksiz ve uğultusuz
Usullanan barış gibi

Yağmacı bir mutluluk sonrası
Gül karanfil ve fesleğen kokularıyla
Bülbül şakımalarını ganimetlenerek
Ziyadelenen kalbin tepesine
Kurulup düşlenen uykunun içinde
Ölümden gayrisi vardı
Oysa uyku sadece ölümden bir nüshaydı

Cinnetli bir elin uslanıp sustuğu
Öfkenin kendini kabuslara kustuğu
Kadarken ay vakti
Tenin üzerinde /yokken iradi bir hareketlilik
Ölümden bir nüsha sayılan uykunun
Gözleri açıkken yalnızca insanın
Yaşadığına sayılırmı acaba hayat
Diye sorulduğunda
Kuşkulandım uyumadığım zamanlardan
Sürekli ölümle alışverişi olandım
Yaşarken dirildiğim hallerimle
Müsadesiz ölüyorken

Fahri bir ıssızlıkla
Büyüyen keyfimin uçurumunda
Mazur gördüğüm korkularımı
Bağışlayarak ısırganlı susuzluğuma
Isıttım yatağı
Ölüm nüshası uykuyu giyinerek

Suçum varolmakken sadece
Uygunsuz temennileri olan bu hayatın
Süngüsüne takılı kaldım
Uyku saadetinde müreffeh yalnızlığa
Ermek muradımı terkederek
Uyandırıldım