bomboş ruhun ortasına
dişlek haliç açılır tüm haşmetiyle
can sığınması derinliklerinde
bir çocuk gülümser
ve
çiğ damlası dökülür seherin yüreğine
dudağında fırtına yosunu kurur
rıhtımında bekleyen ebabilin


sarı safran kokar gecenin saçları
uzaktan
balıkçı teknesinde tütsülenir sabah
hiç görmediğim kız kulesine nazır

elimde geceden kalma hüzün şişesi
dibine damıttığımız hayat güneşi süzülür
kor kızıl alev
içtik bir yudumda yağmurun gamzesinden

ab-ı hayat nefesinde güler şafağın perdesi
mor karanfilde açarken günahın rengi
rahmet kapıları sonuna kadar açık
zehir de sen/bal da sen…

aşktan yana sarhoştuk işte !

zaman eteklerinden sızdırır hasretini
iki dağ arasında ötelediğimiz gözlerini

ve
usul usul süzülür semaya
mor karanfil rengi kadın
mavi karanlığına göz kırparak
savrulur bohem gülüşü
izbe bir yıldızın dirseğine dokunup
ummana boşalır evren

yıldız yağar kurumuş dere yataklarına
doldurur ruhumu adın
mor karanfilli kadın-ı-m.


ÜMMÜ AŞCI

(üma)