Hayat /Denilen/Kadın

Düz ve sabitti dün
Miadı ıssız bir karanlığın
Gölgesinde bittiğinde
Henüz işaretlenmemiş bir güneşle
Başlamamıştı bahar

Yüzleri yerde adamlar değildi
Mutluluk katıldığı gün öncesinde
Sıcak ve huşulu bir sicille merhabalaşmış
Adı sanı belli kelimelerle çiçekler arası
Sevişmeleri başlatmıştı

Su suhuletli bir sukuneti akıyordu
Yatağından çıkmadan henüz
Ay ışıklarıyla halelenerek karanlığa nisbet
Güçlü duygular taşıyordu
Gün-eşliğinde başlayacak yarına dair

Sabırla sınadığı sağ elini sunduğunda
Uzak bir ağlamak yoktu
Süngülü cümlelerde saldırmazdan önce
Pişmanlığı var eden vicdanı
Israrla davet etmişti
/
Gül; küllenip küflü bir rengle mırıldandığı
Uzletli şarkısını sağdığında gövdesinden
Aylak adamların sığınmacı maceralarına
Konu olmuş kaderini hatırlattı sevgilisi
Soğutulmuş matemlerle titrek ellerine
Dikenlerini batırırken

Vay dedi doğulu bir aşk
Şeceresine bakmadan yüreğinin
Hicab etmeden son katresine kadar adandığı sevmesinin
Tarumar ettiği yıkıntıları arasında
Vah dedi büyük hasletleri varmış gibi güneşinin
Üşüttüğü yalnızlıklarına sürgün ettiği çöllerin içinden

“Ne kadar saklasa da aklının hızını yitirdiği bir an da
Sevmiş olmalıydı bu hayat denilen kadını”