İçeriye Doğru Bir Adam Ve Benim Babam

Hiç kimsenin bilmediği gibi
Kullandım suskunluğumu
Ağlamak islah edici,
Ve felaha erdirici değilken iyilik
Ben susmadım kalbimin gücünü

Makul bir seviyede sevmek
Mümkün olsaydı damardan
Kan tutmayacaktı ülgenliğimi
Söyleyecek kelimelerimi
Bekleyen ıssız yalnızlığımı

İsmi cismi yok bu dünyadan
Çıkıp gittiği kapının eşiğine kadar
Ne çok geldimse de bir kararla
Ölmek sebep olmadı bir dem
Daha çok özlemek için onu

Rüküş bir dünya gailesiyle
İbresi sona gelene kadar yaşadı
Bir eli etiyle kemiğiyle üzerimizdeyken
Diğer eli hep arafın ötesinde
Bir sırat gibi yol bellemekteydi

Ölümle muhabbet hattında olmalı
Derdi insanın hayatı boyayan sıfatı
Gökkuşağından daha ilhamlıdır
Dünyayı kuşatıp dururken
Ve hep bir iyilikle söylenirken

Benim babamdı o herşeyden ırak
Allah a ve bana yakın adam
Ölümün hayatının ikizi olduğunu
Söyleyip giderken elvedasıyla
Merhabaladı refik i alasını

Bense şimdi sönmüş bir kandille
Aynı suskunluğun yangınıyım
Hergün çarmıha gerdiğim akşamları
Hüzünlerin hizasında bırakıyor
Ölmenin prrovasını yapıyorum

Sadakat menzilinde tuttuğum kalbimle
Güzel hatıraların şenliğinde babamı
Yeni bir hızla hazlanarak yarına
Gülüşlerinin ikrarıyla halelenip
Yeniden daha çok seviyorum…