Bir şiirle başlıyordu insan hayata
Anne bakışları, baba tebessümü içinden.
Kadim bir ağacın son tomurcuğu değil miydi herkes bir zamanlar.
Nice mevsimler geçer dallar arasından,
Nice yapraklar savrulur dört yana da.
Ağaç bahçeyi bekler hep.





Sırtını sıvazlayan ellerin sıcaklığı teninde hâlâ
Dizlerine baş koyduğu ulviyete hayran ve âşinâ…
Edep rahlesinde ilk ders:

-Nimete şükürsüz olma evlat,

Yaradanın adıyla dönüyorken kainat!

Bir kaşık ustasının fersiz gözlerinde yazıyordu kanaat
İçlerine gün ışığı vurmadığı zamanlarda bile.
Alçak bir taburede otururken dualar serpiliyordu alnından.
Yıllar sonra bin bir hâtıra arasından
Bu sahneyi anımsıyordu çocuk.





Ak namazlığı içinde ak bir sûrete kaydı bakışları
Sâfiyetin ilk temsiliydi gönlünde o.
Sabah sevinçleri billurlaşırdı sesinde,
Kerpiç odalar, duvarda Mushaf, cam önünde sedir...
Öksüz şimdi ne vakittir.





Yine de bekliyor bahçeyi ağaç
Ne ıtırı kalmıştır ne kökünde neşve.
Salıncağı boş,
Gölgesi kimsesiz.
Yüreğinde özlemle
Dönüp gelse artık çocuk…